vrijdag 23 mei 2014

Hoe Alice Munro een verhaal begint

In 'De kinderen blijven' uit De liefde van een goede vrouw vertelt Alice Munco dat een familie vakantie dertig jaar geleden vierde op Vancouver Island, dat het weer geweldig was, dat grootvader zich als enige van de familie interesseerde voor de getijbeweging. En dan gaat de derde alinea zo:

'Pauline, de jonge moeder, houdt eigenlijk niet zoveel van het strand als van het weggetje dat achter de vakantiehuisje loopt, een paar kilometers noordwaarts, waarna het doodloopt bij een riviertje dat in zee uitstroomt.'

Dat is het drama dat volgt in een notendop: de moeder prefereert haar eigen weg, maar die blijkt dood te lopen. In combinatie met de titel van het verhaal weet je eigenlijk meteen alles. Mooi, subtiel, zo'n begin.

Het titelverhaal uit de bundel begint met een proloog van enkele alinea's. Er wordt verteld dat het plaatselijk museum ook een kist een opticieninstrumenten bezit van de plaatselijke arts, die decennia geleden is verdronken. Waarna de apparaten uitgebreid worden beschreven.

Waarom vertelt Munro dit? De informatie lijkt tientallen pagina's niet ter zake te doen, als zij beschrijft hoe twee jongens het lijk van de arts vinden, vervolgens naar huis gaan, hun gezinssituatie wordt beschreven, enzovoorts enzovoorts. Pas na lange tijd zoomt Munro in op Enid, die een carrière heeft opgegeven om nederig verpleegsterwerk bij mensen thuis te doen. Zoals nu bij de stervende mevrouw Quinn, waar ze iets te weten komt over de overleden arts.

Hoe en wat, dat doet hier niet ter zake. Het punt is: helemaal op het eind van een lang verhaal geeft Munro er een draai aan die extra reliëf krijgt omdat je weet dat het museum de opticieninstrumenten van de arts bezit. Wat triviaal lijkt, blijkt in werkelijkheid van cruciaal belang te zijn.

Persoonlijk vind ik dit begin mooier en knapper dan het begin van 'De kinderen blijven'. Een metaforische vooruitwijzing, dat kan iedereen wel. Althans, zo lijkt het.

Los van dit alles: De liefde van een goede vrouw, uitgegeven als Colibri, was mijn eerste kennismaking met de Canadese Nobelprijswinnaar van vorig jaar. Het was een kennismaking die zonder twijfel naar meer smaakte.

Geen opmerkingen: